دوست من یک زمانی می رسدکه می فهمی اگر فواره هم بودی و یکبند بالا می رفتی

باید می امدی پایین اصلا این خاصیت فواره هاست خاصیت همه بالا رفتن هاست آن روز

وقتی آمدی پایین فکر می کنی شکستی مثل ساقه های ترد گلهای نسترن خیال می

کنی همه چیز تمام شده و دروازه هایی که آرزو داشتی وقتی به آن بالا ها رسیدی

بازشان کنی و از آنجا یک عالم نور و دلخوشی برداری حالا فکر می کنی تا ابد بسته

شده اند نه تو این فکرها را نمی کنی این فکرها مال دلهای کوچک است که ظرفیت

افتادن ندارند ولی تو آنقدر بزرگی که باور داری بالا و پایین مهم نیست مهم این است که

فواره باشی آب باشی و به چشمهای خسته و از یاد رفته به دلهای عتیقه خاک گرفته یک

آسمان پر از پرستوهای شفاف و زلال تازگی هدیه کنی . می دانی اگر آب باشی حتی

اگر ته ته زمین هم باشی زیر آن همه سنگ و سیاهی باز هم آبی . اگر هم بالا بروی

بالای بالا ابر بشوی توی آسمان باز هم آبی خوبی دوست داشتنی هستی .. پس

هیچوقت نگو که شکستی نگو همه چیز تمام شد حالا برو و به آن لحظه ها که می

خواهند ترا بشکنند بگو که می خواهی آب باشی و آب هر جا که باشد بالاست.کاش خودمم حضمش کنم

خوب گفته اند که باید آدمها را در شرایط بخصوص خودشان شناخت، مثلا دعوا کردن، در

دعوا کردن ممکن است چیزهایی گفته شود که ممکن بود هیچ وقت به زبان آورده نمی

شدند و تنها موقعی که آدم عصبانی میشود به زبان آورده شوند. آن موقع است که آدم

می فهمد طرف مقابلش که بوده است، اخلاقش چگونه بوده است و اصلا خودش را هم

بهتر می شناسد. می فهمد موقعی که عصبانی است چگونه فکر می کند، چگونه

تصمیم می گیرد و کلی چیز های دیگر. اینکه به تعهد هایش، و از همه مهمتر به

اعتقاداتش پایبند است یا نه؟ آخر آدم ها موقع حرف زدن خیلی چیزها می گویند ولی

موقع عمل... همه چیز زیر پا گذاشته می شود. راستش من نیز یکبار یکی از اعتقاداتم

را زیر پا گذاشتم، بخاطر احساسم، ولی پشیمان شدم. بدجور هم پشیمان شدم.

راستش از خودم بدم آمد. آخر لذت دارد وقتی آدم بخاطر اعتقاد و تعهدش پشت پا به

چیزی بزند که ممکن بود زندگی اش را زیر و رو کند، زندگی اش را عوض کند. ولی وقتی

بخاطر اعتقادی که داشت به آن توجهی نمی کند، گذشتن از آن نیز برایش آسانتر

میشود. اصلا به نظر من این اعتقادات نوعی هدف هستند برای زندگی، نوعی مسیر

هستند برای زندگی که وقتی نباشند زندگی نیز بی معنی است. فرق آدمها نیز در

همین است. اینکه اعتقاداتشان، اهدافشان با هم فرق می کند و این اختلاف را می آورد

و گاهی هم دوست داشتن را. آخر همه چیز که یکی بودن نیست. اگر دو نفر عین هم

باشند که زندگی شان یکنواخت می شود. گاهی وقتها وجود اختلاف هست که علاقه

می آورد و به تناسب آن دوست داشتن را.اینم بخاطر داداشی....................

طعم خدا

خیلی از وقت ها توی زندگی آدم هست که دلگیر خیلی خیلی دلگیر

گاهی از همه چیز خسته میشی از درس از خودت از زندگی و تمام افکارت جمع میشن و دست به دست هم به یک نقطه میرسن

خدا

این خیلی بد که تو فقط گاهی به این نقطه برسی گاهی که از همه این آدم های گلی خسته میشی

انگار خدا آخرین چیزی که تورو توی این دنیای بی در و پیکر آروم میکنه

به ریسمان خدا چنگ میزنی و باکمی شرم و خجالت زیر چشمی بهش نگاه میکنی نمیدونی خدا چطوری جوابت رو میده ولی مطمئنی جوابی نیست که تو رو پشیمون کنه یا بهت لبخند میزنه یا در آغوشت میکشه

تو آروم میشی و لحظات اون روز دلگیر به پایان میرسه و دل تو رو به خدا پیوند میزنه ولی باز فردا میشه و تو درگیر چیزهایی میشی که روح تو توان تحمل اون ها رو نداره چقدر خوب میشه اگه آدما به سرنوشتشون قانع باشن و به قول سهراب به سیبی و به بوئیدن یک بوته بابونه

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی همت کن و بگو ماهی ها حوضشان بی آب است

حجله آشنایی

اگر به حجله آشنایی

در حوالی ِ خیابان خاطره برخوردی

و عده ای به تو گفتند

کبوترت در حسرت پر کشیدن پرپر زد

تو حرفشان را باور نکن

تمام این سالها کنار ِ من بودی

کنار دلتنگی ِ دفاترم

در گلدان چینی ِ اتاقم

در دلم…

تو با من نبودی و من با تو بودم

مگر نه که با هم بودن

همین علاقه ساده سرودن فاصله است؟

من هم هر شب

شعرهای نو سروده باران و بوسه را

برای تو خواندم

هر شب، شب بخیری به تو گفتم

و جواب ِ تو را

از آنسوی سکوت ِ خوابهایم شنیدم

تازه همین عکس ِ طاقچه نشین ِ تو

هم صحبت ِ تمام ِ دقایق تنهایی ِ من بود

فرقی نداشت که فاصله دستهامان

چند فانوس ِ ستاره باشد

پس دلواپس ِ انزوای این روزهای من نشو

اگر به حجله ای خیس

در حوالی ِ خیابان خاطره برخوردی

پاییز را دوست دارم

پاییز را دوست دارم

بخاطر غریب و بی صدا آمدنش

بخاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش

بخاطر خش خش گوش نواز برگ هایش

بخاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش

بخاطر رفتن و رفتن... و خیس شدن زیر باران های پاییزی

بخاطر بوی مست کننده خاک باران خورده کوچه ها

بخاطر غروب های نارنجی و دلگیرش

بخاطر شب های سرد و طولانی اش

بخاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام

بخاطر پیاده روی های شبانه ام

بخاطر بغض های سنگین انتظار

بخاطر اشک های بی صدایم

بخاطر سالها خاطرات پاییزی ام

بخاطر تنهایی جوانی ام

بخاطر اولین نفس هایم

بخاطر اولین گریه هایم

بخاطر اولین خنده هایم

بخاطر دوباره متولد شدن

بخاطر رسیدن به نقطه شروع سفر

بخاطر یک سال دورتر شدن از آغاز راه

بخاطر یک سال نزدیک تر شدن به پایان راه

بخاطر غریبانه و بی صدا رفتنش

پاییز را دوست دارم، بخاطر خود پاییز

و من عاشقانه پاییز را دوست دارم...

کاش سکوت نمی کردم

کاش سکوت نمی کردم

کاش با صدای رد برق سرم را بالا برده بودم

که می دیدم چه خبر است

اما دیگه دیر شده

باران باریده!

و اسمان لبخند رنگی میزند

ولی برای من نیست

دیر شده!

نتونستم

کم اوردم

اما

مگه من نبودم، دنبال آسمان پس چرا ؟

حالا بارون امده ولی من چتر دارم

اما دوستم زیر بارون

اسمان او را دوست دارد

خودش به من گفت

من باروم نمی شد

دوستم بی خبراز دل من گفت:

دستو قلاب کن من می خوام برم اون بالا

نمیدونم دستم طاقت دارد

تا نگه دارد

دلم نیود، آسمون مشتاقش بود

قلاب کردم

کی فکرشو می کرد من عاشق آسمون نقره ای باشم

ولی اسمون عاشق...